Τρία χρόνια μετά την άφιξή της στην Ελλάδα, η Neda μοιράζεται το δικό της ‘ταξίδι’ και μιλάει για το πως το σχολείο τη βοήθησε να ενταχθεί σε μια νέα πραγματικότητα, επιτρέποντάς της να έχει και πάλι όνειρα για το μέλλον.
“Θέλω να γίνω ζωγράφος γιατί μου αρέσει πολύ να ζωγραφίζω. Στην οικογένειά μου και στους φίλους μου αρέσουν πολύ τα σχέδιά μου και με ενθαρρύνουν να ζωγραφίζω όλο και περισσότερο. Μέσω της ζωγραφικής, μπορώ να εκφράζω εύκολα τα συναισθήματα και τις σκέψεις μου“.
Καθώς κάθεται στην τάξη και τελειώνει τις δραστηριότητές της πριν επιστρέψει στο κοντέινερ που αποκαλεί «σπίτι», η 10χρονη Neda Hosaini από το Αφγανιστάν μου μίλησε για το δικό της ‘ταξίδι’ ζωής μετά την άφιξή της στην Ελλάδα πριν από τρία χρόνια και μοιράστηκε τα όνειρά της για το μέλλον.
“Έφτασα στην Ελλάδα το 2019. Αρχικά, παραμείναμε στο κέντρο υποδοχής της Μόριας στη Λέσβο. Στη συνέχεια μεταφερθήκαμε δομή φιλοξενίας στο Κλειδί και μετά στις Σέρρες“, μας λέει.
“Στο Αφγανιστάν δεν πήγα ποτέ στο σχολείο και λόγω της γενικότερης κατάστασης φύγαμε από τη χώρα, όταν ήμουν 7 ετών.“
Η Neda αγαπάει πολύ την αδελφή της, την ενός έτους Yasra, και της αρέσει πολύ να τη φροντίζει. Ζει με τους γονείς της στην δομή φιλοξενίας στις Σέρρες μαζί με άλλους πρόσφυγες και μετανάστες από το Αφγανιστάν, το Ιράκ και την Ουκρανία.
Καθώς μιλάει για την εκπαίδευσή της στο ελληνικό δημόσιο σχολείο, λέει γεμάτη ενθουσιασμό:
“Μου αρέσει να πηγαίνω στο σχολείο. Έκανα μερικούς Έλληνες φίλους εκεί και οι δάσκαλοι μου είναι πολύ καλοί. Έχω φυτέψει ένα δέντρο στην αυλή του σχολείου μου και μια μέρα θα πάω εκεί για να δω πόσο μεγάλωσε“.
“Αφού τελειώσω το σχολείο, παρακολουθώ τα μαθήματα μη τυπικής εκπαίδευσης (NMrn Formal Education)* στο καμπ. Μου αρέσουν πολύ. Οι καθηγητές με βοηθούν να κάνω τις εργασίες μου και επίσης με βοηθούν στα ελληνικά και στα αγγλικά, στα μαθηματικά, στις φυσικές επιστήμες αλλά και σε άλλα μαθήματα.”
Η Neda και η οικογένειά της είχαν ήδη χάσει λόγω των συγκρούσεων στο Αφγανιστάν,όμως δεν έχασαν την ελπίδα τους η οποία τους οδήγησε στην απόφαση να καταφύγουν στην Ελλάδα και να χτίσουν μια νέα ζωή από το μηδέν.
Η Neda δεν ήταν η μόνη που έπρεπε να αντιμετωπίσει το άγχος και την αβεβαιότητα που προκάλεσαν οι συρράξεις και η βία πίσω στη χώρα της, τόσο στην ίδια όσο και στην οικογένειά της. Περισσότεροι από 80 μαθητές στην δομή φιλοξενίας των Σερρών παρακολουθούν σήμερα τα μαθήματα μη τυπικής εκπαίδευσης, συμπεριλαμβανομένων παιδιών από την Ουκρανία που εγκατέλειψαν τη χώρα τους χάνοντας τα σπίτια τους ή σε μερικές περιπτώσεις ακόμα και μέλη της οικογένειάς τους.
“Το αγαπημένο μου μάθημα είναι τα αγγλικά“, λέει η Neda, “αλλά μου αρέσουν περισσότερο τα καλλιτεχνικά και η ζωγραφική. Θα ήθελα να σας δώσω μια ζωγραφιά μου” μου λέει με ένα μεγάλο χαμόγελο καθώς μου δίνει ένα από τα σχέδιά της.
Όταν τη ρώτησα τι της αρέσει περισσότερο στην Ελλάδα μου απάντησε “Μου αρέσει η θάλασσα και οι παραλίες. Είναι τόσο όμορφες – μου αρέσουν επίσης τα βουνά και τα δάση.“
Καθώς η ζωή της επιστρέφει σιγά – σιγά στην κανονικότητα και η ελπίδα της για ένα καλύτερο μέλλον αρχίζει να μεγαλώνει και πάλι, η Neda λέει:
“Ελπίζω να μετακομίσουμε από αυτά τα κοντέινερ και να βρούμε ένα ωραίο σπίτι να μείνουμε, ώστε να έχουμε και πάλι μια κανονική ζωή όπως όλοι οι άλλοι“.
