Σε συνέντευξή του στη σημερινή Real News και στον δημοσιογράφο Γιώργο Σιαδήμα, ο Αναπληρωτής Υπουργός Μετανάστευσης και Ασύλου, κ. Γιώργος Κουμουτσάκος, αναφέρεται στη μεταναστευτική πρόκληση που αντιμετωπίζει η Ελλάδα, καταρρίπτει τις κατηγορίες περί συστηματικών επαναπροωθήσεων, κατηγορεί την Τουρκία για την επεκτατική της πολιτική, υπογραμμίζει τις προϋποθέσεις διεξαγωγής ελληνοτουρκικού διαλόγου και αξιολογεί το ρόλο της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ στην ένταση με τη γείτονα.
Πιο συγκεκριμένα, για τις κατηγορίες περί συστηματικών επαναπροωθήσεων, ο κ. Κουμουτσάκος δήλωσε ότι «η Ελλάδα σέβεται την ανθρώπινη ζωή και ταυτόχρονα προασπίζει την ασφάλειά της. Αυτή είναι η αρχή μας. Κάθε χρόνο σώζουμε χιλιάδες ανθρώπινες ζωές. Όσον αφορά στα περί «συστηματικών επαναπροωθήσεων», η απάντηση είναι κατηγορηματικά αρνητική. Δεν επιτρέπουμε σε οποιονδήποτε να βαπτίζει “ειδήσεις” δολίως καθοδηγούμενα “fake news”. Όσον αφορά στην αυστηρή πολιτική επιτήρησης και προστασίας των συνόρων μας, η απάντηση είναι ότι ναι, ακολουθούμε αποφασιστική πολιτική προστασίας των συνόρων. Μετά τα γεγονότα του περασμένου Μαρτίου στον Έβρο τίποτα πια δεν είναι το ίδιο. Κάνουμε και θα συνεχίσουμε να κάνουμε ό,τι χρειαστεί. Ενισχύουμε συνεχώς με έμψυχο δυναμικό και σύγχρονα μέσα τα χερσαία και θαλάσσια σύνορά μας. Είναι καθ’ όλα νόμιμο και ζωτικής σημασίας καθήκον μας. Αυτό, άλλωστε, ισχύει για κάθε χώρα. Εκείνοι που μας ασκούν κριτική, απλώς δεν έχουν ή προσποιούνται ότι δεν έχουν επίγνωση του μεγέθους της πρόκλησης που αντιμετωπίζουμε στο μεταναστευτικό ως χώρα πρώτης γραμμής, που επιπλέον έχει έναν πολύ δύσκολο γείτονα. Γείτονα που δε διστάζει να χρησιμοποιήσει το μεταναστευτικό ως πολιορκητικό κριό για την Ελλάδα και μέσω αυτής για την Ευρώπη. Η Ελλάδα είναι θέσει, λόγω και πράξει η “ασπίδα της Ευρώπης”».
Αναφορικά με τη μείωση των μεταναστευτικών ροών προς τα ελληνικά νησιά, τονίζει ότι «η μείωση των μεταναστευτικών ροών δεν είναι απλώς σημαντική. Είναι θεαματική. Έχουμε σχεδόν 80% μείωση από τον περασμένο Μάρτιο. Και ναι, οφείλεται κυρίως στην πολιτική μας. Ο συνδυασμός αποφασιστικού ελέγχου των συνόρων μας, αυστηροποίησης του νόμου για το άσυλο, η επιτάχυνση των διαδικασιών εξέτασης των αιτημάτων ασύλου, η ισχυρή βούληση για στιβαρή πολιτική επιστροφών, εθελουσίων και μη, όλα έχουν συμβάλει για το αποτέλεσμα αυτό. Η πανδημία μπορεί και εκείνη να επέδρασε, αλλά δεν είναι το αποφασιστικό στοιχείο. Όπως σας είπα, ο Έβρος τα άλλαξε όλα. Όλοι καταλαβαίνουν πλέον ότι η αύξηση των μεταναστευτικών ροών της προηγούμενης περιόδου δεν ήταν αυθόρμητη μεταναστευτική κίνηση, αλλά συνειδητή πολιτική επιλογή του γείτονα».
Ο κ. Κουμουτσάκος σημειώνει ότι το ενδεχόμενο ενός νέου υποκινούμενου μεταναστευτικού ρεύματος «βεβαίως και μας απασχολεί. Η μεγάλη μείωση των μεταναστευτικών ροών των τελευταίων μηνών δεν είναι λόγος εφησυχασμού. Είναι κίνητρο συνεχούς εγρήγορσης και αποφασιστικής πολιτικής. Ειδικά στις σημερινές συνθήκες παρατεταμένης εχθρικής συμπεριφοράς από την Τουρκία, ουδείς μπορεί να αποκλείσει ότι η Άγκυρα θα επιχειρήσει έναν νέο “Έβρο”. Ως υπεύθυνη κυβέρνηση οφείλουμε να επεξεργαζόμαστε και να ετοιμαζόμαστε για τα δύσκολα και όχι για τα εύκολα σενάρια».
Ξεκαθαρίζει πως το μεταναστευτικό δεν μπορεί να αποτελέσει ένα από τα θέματα ενός μελλοντικού ελληνοτουρκικού διαλόγου, καθώς «δεν έχουμε κανένα λόγο να μετατρέψουμε σε διμερές ένα ξεκάθαρα ευρωτουρκικό ζήτημα. Το πώς η Τουρκία διαχειρίζεται το μεταναστευτικό και το σε ποιο βαθμό παραβιάζει την Κοινή Δήλωση Ε.Ε.-Τουρκίας του 2016 είναι ζήτημα Βρυξελλών-Άγκυρας. Έχει, βέβαια, και ελληνοτουρκική διάσταση, αλλά κατηγορηματικά τονίζω ότι δεν είναι ελληνοτουρκικό θέμα. Η απόπειρα του περασμένου Μαρτίου να υπάρξει μαζική και παράνομη παραβίαση των ελληνικών συνόρων συνιστούσε πρωτίστως απόπειρα εκβιασμού της Ευρώπης. Αυτό θέλω να πιστεύω ότι το έχουν κατανοήσει τόσο οι ευρωπαϊκοί θεσμοί όσο και οι μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες».
Όσον αφορά το ενδεχόμενο της διεξαγωγής ελληνοτουρκικού διαλόγου και της ατζέντας που θα έχει αυτός, ο κ. Κουμουτσάκος υπογράμμισε ότι «ένας από τους βασικούς διαχρονικά διακηρυγμένους στόχους της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής είναι η διεξαγωγή ενός έντιμου διαλόγου με την Τουρκία. Η Ελλάδα ποτέ δεν απέρριψε έναν τέτοιο διάλογο. Άλλωστε, αυτό είχε συμφωνηθεί ήδη από το 1975 μεταξύ Καραμανλή και Ντεμιρέλ. Μάλιστα, τότε είχε συμφωνηθεί και το αντικείμενο αυτού του διαλόγου, που δεν ήταν άλλο από την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και κατ’ ακολουθίαν των θαλασσίων ζωνών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Η Ελλάδα, λοιπόν, είναι συνεπής. Και τότε και τώρα. Η πλευρά που υπαναχώρησε από τη δέσμευσή της του 1975 είναι η Τουρκία. Όχι μόνο δεν προσήλθε τότε στο συμφωνημένο διάλογο, αλλά έκτοτε προσπαθεί με παράνομες και προκλητικές συμπεριφορές να διευρύνει το περιεχόμενο του, επιχειρώντας συνεχώς να προσθέσει και άλλα ζητήματα, όπως η αποστρατικοποίηση των νησιών του Βόρειου και Ανατολικού Αιγαίου και βεβαίως, από το 1996 και μετά, οι δήθεν αμφισβητούμενης κυριαρχίας «γκρίζες ζώνες». Το ζήτημα, όμως, δεν είναι μόνον το περιεχόμενο ενός ελληνοτουρκικού διαλόγου, αλλά και το κάτω υπό ποιες προϋποθέσεις μπορεί να διεξαχθεί, για να μην είναι εξ’ υπαρχής υποθηκευμένος. Οι προϋποθέσεις αυτές δεν είναι άλλες από εκείνες που επίσημα και σαφώς έχει καθορίσει ο Πρωθυπουργός, κ. Κυριάκος Μητσοτάκης. Αποχή από παράνομες και προκλητικές ενέργειες, ατμόσφαιρα ηρεμίας και ένα απαραίτητο μίνιμουμ εμπιστοσύνης. Όπως καταλαβαίνετε, είναι προφανές ότι αυτά δεν ισχύουν σήμερα. Η Τουρκία παίζει με τη φωτιά στην Ανατολική Μεσόγειο. Να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα. Η Ελλάδα έχει πρόθεση να προσέλθει σε διάλογο, όχι σε συνθηκολόγηση. Δεν συζητάμε την ασφάλεια και την εδαφική μας ακεραιότητα. Αυτό δεν είναι μόνον πολιτική, αλλά και νομική θέση της χώρας, η οποία, θυμίζω, ότι στις 14 Ιανουαρίου 2015 κατέθεσε επίσημη επιφύλαξη, εξαιρώντας από την αρμοδιότητα του Δικαστηρίου της Χάγης ζητήματα άμυνας και ασφάλειας και, προφανώς, εδαφικής κυριαρχίας».
Τέλος, σε ερώτηση σχετικά με τη στάση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ έναντι των προκλήσεων της Άγκυρας, σημείωσε ότι «οι δύο οργανισμοί είναι διαφορετικοί μεταξύ τους. Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι πρωτίστως μία πολιτική και οικονομική κοινότητα δημοκρατιών. Το ΝΑΤΟ είναι μια στρατιωτική συμμαχία. Πώς, λοιπόν, μια κοινότητα ειρηνικών δημοκρατιών ορίζει τη σχέση της με ένα αυταρχικής διακυβέρνησης και επεκτατικής πολιτικής κράτος; Πώς μια συμμαχία αντιμετωπίζει ένα μέλος της όταν αυτό απειλεί με πόλεμο ένα άλλο κράτος-μέλος, προμηθεύεται οπλικά συστήματα εκτός συμμαχίας, απειλεί επεισόδιο με έναν άλλο σύμμαχο, όπως η Γαλλία, και δημιουργεί εκρηκτική κατάσταση στην Ανατολική Μεσόγειο, τραυματίζοντας έτσι σοβαρά τη συνοχή της συμμαχίας της οποίας είναι μέλος; Έχει έρθει, λοιπόν, η ώρα τόσο η Ευρωπαϊκή Ένωση όσο και το ΝΑΤΟ να καθορίσουν με παρρησία και αποφασιστικότητα τις σχέσεις τους με τη νέο-οθωμανική Τουρκία του κ. Ερντογάν, που φιλοδοξεί να ηγηθεί στον μουσουλμανικό κόσμο. Όσο καθυστερούν και δεν τολμούν να το πράξουν, τόσο θα μειώνεται το κύρος τους στα μάτια της Άγκυρας, που θα τους αγνοεί όλο και περισσότερο, χαράζοντας τον δικό της δρόμο όλο και πιο μακριά από τη Δύση».
