Η 20η Ιουνίου ως Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων, αποτελεί ταυτόχρονα μια ημέρα μνήμης, αλλά και επαγρύπνησης για την ουσιαστική αποστολή που καλείται η χώρα μας, ως άγρυπνος φρουρός των ανατολικών συνόρων της Ευρώπης να φέρνει καθημερινά εις πέρας. Τα τελευταία χρόνια, η Ελλάδα βρέθηκε στο επίκεντρο της μεταναστευτικής κρίσης, σηκώνοντας δυσανάλογο βάρος από αυτό που της αναλογεί. Το Ελληνικό σύστημα υποδοχής και τα αποθέματα ανθρωπισμού του ελληνικού λαού δοκιμάστηκαν και άντεξαν.
Η χώρα μας τηρεί, διαχρονικά, με συνέπεια τις διεθνείς της υποχρεώσεις. Στέκεται στο ύψος των περιστάσεων και “μπολιάζει” στις μεταναστευτικές ροές τον σπόρο της φιλοξενίας και της αξιοπρέπειας. Διασφαλίζει τα δικαιώματα των πραγματικά κατατρεγμένων. Μα, πάνω απ’ όλα, λειτουργεί ως ασπίδα αλληλεγγύης στην Ανατολική Μεσόγειο.
Ωστόσο, πέραν των υποχρεώσεων, η χώρα μας έχει και δικαιώματα. Να προστατεύει με αποφασιστικότητα τα σύνορα της. Να ορθώνει τείχος ανθρωπιάς απέναντι στην εργαλειοποίηση του πόνου και της δυστυχίας. Να μη δρα με τη λογική του κυνηγημένου, αλλά του ισότιμου συνομιλητή στα διεθνή fora.
Βρισκόμαστε, σήμερα, στην πρώτη γραμμή της διαπραγμάτευσης όχι μόνο για τη νέα Ευρωπαϊκή Χάρτα Μετανάστευσης, αλλά και για την αναθεώρηση της Κοινής Δήλωσης Ε.Ε.-Τουρκίας που αποτέλεσε παράγοντα συμφόρησης των νησιών του Β. Αιγαίου. Και αυτά θα είναι την επαύριον τα εχέγγυα που θα έχει η χώρα στα χέρια της, προκειμένου να προχωρά ταχύτατα σε διαδικασίες ουσιαστικού διαχωρισμού προσφύγων και οικονομικών μεταναστών. Προσφέροντας στους πρώτους διεθνή προστασία από τον πόλεμο και τις διώξεις και ένα ασφαλές περιβάλλον, και παράλληλα δείχνοντας στους δεύτερους τον δρόμο της ασφαλούς και αξιοπρεπούς επιστροφής προς τις χώρες τους.
Μια ισορροπημένη, δηλαδή, πολιτική που θωρακίζει θεσμικά το προσφυγικό καθεστώς, αναβαθμίζει τις συνθήκες υποδοχής και φιλοξενίας, αλλά και εκπέμπει διεθνώς την εικόνα μιας χώρας και κατ’ επέκταση μιας Ευρώπης γενναιόδωρης και προσβάσιμης για όσους την έχουν πραγματικά ανάγκη.
